Nieuws

Francine (92) had stevige West-Vlaamse wortels en leefde voor haar familie. Ze was amper 34, toen zij haar echtgenoot verloor. Met de twee kinderen volgde ze de tweede liefde van haar leven naar Boortmeerbeek. Een cultuurschok: van de stad naar de boerenbuiten, waar men een andere taal leek te spreken. Ze vond steun in haar geloof (bedevaart met de zus naar Lourdes, een kaarsje branden in examentijd, op bezoek bij Broeder Isidoor, …) én in de bergen. Met de familie naar Oostenrijk, of naar een chalet in de Ardennen. Opnieuw sloeg het noodlot toe. Ook haar tweede man stierf veel te vroeg. Ze voelde zich wat vereenzamen. Drie jaar geleden verhuisde ze naar wzc De Ravestein. Daar werd ze terug de zelfstandige (soms wat koppige) vrouw van vroeger. Ze genoot van het contact met de bewoners en de activiteiten, van de halve wijntjes in de cafetaria. Na een val in december werd alles wat moeilijker. Tot 17 maart. De zon scheen, de vogels floten, de bomen bloeiden en toen werd het stil.

Op vrijdag 14 maart namen we afscheid van Wiske Van Damme, na bijna een eeuw leven. De laatste jaren verlangde ze naar rust en ze bad gedurig aan om naar haar echtgenoot te mogen gaan. Die was haar 12 jaar eerder voorgegaan. Wiske was niet bang voor de dood. Heel haar leven had ze met haar sterke wil haar leven in eigen regie gehouden en dat is zo gebleven tot op het laatste. Op haar 16e ging ze – tegen haar zin – naar het klooster. Maar, haar eigenwaarde en karakter botste met de manier waarop men in het klooster met haar omging. Ze voelde zich vernederd en liet het klooster voor wat het was. Maar haar dienstvaardigheid, haar zorg om mensen, haar werkkracht en haar rotsvast geloof heeft ze nooit losgelaten. Samen met haar bidden we nu dat ze vrede en rust mag vinden in het mysterie van Gods eeuwigheid.

Op 2 maart overleed Hilda Van Damme. 65 jaar geleden trouwde Hilda met André, en ze woonde in de Bieststraat te Schiplaken. Voor mensen die hun hele leven het beste van zichzelf hebben gegeven is God er om hen op te vangen en rust te schenken. De dood is geen einde maar een nieuw begin, een opstaan, een verrijzenis.

Jefke Wellens werd in Leuven geboren op 19 januari 1952 samen met zijn tweelingbroer Leo. Zij groeiden samen op in Hever in de Guido Gezellestraat. Zijn papa was brouwer en had een café in Hever. Tijdens zijn middelbare studies leerde hij Marie-Jeanne kennen en trouwde er mee in 1977. In het leger haalde hij zijn rijbewijs als vrachtwagenbestuurder. Heel zijn leven werkte hij als chauffeur en heftruckchauffeur bij Pauwels in Mechelen. In 1981 werd Manuella geboren en in 1984 Hans. De grootste droom van Jefke was een mobilhome. Na zijn pensioen is die droom werkelijkheid geworden. En toen kwamen de kleinkinderen Sanne, Maya, Sepp en Dorien. Het waren zijn oogappels. Hij is ongelooflijk in de weer geweest voor zijn vrouw Marie-Jeanne, vooral toen zij de diagnose van Alzheimer kreeg. Eind 2024 voelde hij zelf dat er iets niet klopte. Na een aantal onderzoeken luidde de diagnose : uitgezaaide longkanker.Hij raakte verward, was minder mobiel en had geen eetlust meer. Veel te snel kwam het afscheid. Hij zal nu in vrede zijn ! (jw)

Maria (bijna 91) verlangde intens naar het weerzien met haar man Roger Van Meldert, die 13 jaar eerder plots was overleden. Het maakte dat zij haar levenslange angst om te sterven kon overwinnen. Haar sterven werd daardoor een indrukwekkend, hoop gevend en door verbondenheid getekend gebeuren. Straks is er geen pijn meer, geen eenzaamheid, geen twijfels, geen vragen. Zo zei ze het. Ze verlangde naar rust, naar geborgenheid en naar Roger... Haar 58 jaar samen met haar echtgenoot waren voor haar wat zij noemde 'leven'. Erna bleef alleen het verlangen, het alles overtreffende verlangen naar hoe het was, naar het onherroepelijk voorbije. Maria deed wat moeders doen : zorgen, omkijken en uitkijken. liefhebben. Vermanen soms. Ze wilde herinnerd worden als een goed mens. En dat was ze met duizend kleine dingen met grote betekenis voor haar geliefden. God leest een mensenleven naar waarachtigheid. Wat goed was, overtuigend en hoopvol filtert Hij uit een lang bestaan en laat zien dat zo'n mens geleefd heeft naar zijn beeld en gelijkenis. God zal haar nu bewaren in het geheim van Zijn eeuwigheid.

In een afgeladen volle kerk vierden we op 22 februari de verrijzenisliturgie voor Julia. Na 91 jaar leven was het mistig geworden in haar hoofd en haar lichaam kon haar levenswil niet langer volgen. Julia zal herinnerd worden als een sociale vrouw - getuige de vele aanwezigen - die begiftigd was met vele talenten. Daarom kozen we als evangelie het verhaal van de heer die op reis vertrekt en zijn bezittingen onder zijn dienaren verdeeld om er over te waken tijdens zijn afwezigheid. Van kindsbeen aan merkte iedereen hoe intelligent Julia wel was. Ze mocht daarom - in die tijd al - tot haar 18e studeren. Dat heeft haar hele leven getekend : ze was meertalig, studeerde tot op hoge leeftijd Engels, was computervaardig en bleef onophoudelijk leergierig. Haar dagen waren overvol : meewerken op het tuinbouwbedrijf, zorgen voor het gezin met 4 kinderen, naaien en kleren verstellen, bommataarten bakken, ... en bij dat alles tijd hebben voor de kinderen en de mensen die haar nodig hadden. Hoe ze dat allemaal klaar kreeg, blijft een raadsel voor haar kinderen. Julia was een zachtaardige vrouw, gemoedelijk in de omgang en altijd bereid om te helpen. Ze zag altijd het goede in de wereld, kon heel goed luisteren, had zalvende handen en ze had een eigen spitsvondige humor. 'Goed gedaan, goede en trouwe dienaar, ga binnen in de vreugde van uw heer.', hoorden we in het evangelie. Julia heeft haar leven helemaal doorleefd en ontvang nu een nieuw door-ge-leefd leven, een voortbestaan bij en in God, de Heer.

Mathilleke kreeg met haar 94 jaar de zegen van een lang leven. Ze was erg gesteld op haar zelfstandigheid die haar door een beroerte op haar 80ste grotendeels werd ontnomen. Dat gaf haar leven een totaal andere wending. Ze werd afhankelijk van anderen : voor haar een hele opgave om daar te leren mee leven. De onophoudelijke en warme zorg van haar dochter heeft zeker bijgedragen tot het aanvaarden van haar beperktheden. Mathilleke was iemand die goed wist wat ze wilde, een sterk karakter. Ze was een uitgesproken sociale vrouw. graag onder de mensen, goedlachs en wuivend naar wie haar tegen kwam. Een eenvoudige vrouw, die deed wat moeders doen. uit het boek Spreuken hoorden we : Wat je doet, doe het met zachtheid en nederig. Zoek niet wat te moeilijk voor je is. Zij kende dat. Als evangelie lazen we de zaligsprekingen. Heeft alles te maken met 'zegenen' : iemand toewensen dat God op zijn of haar weg mag zijn. We hebben het Mathilleke van harte toegewenst.

Tot voor een paar maanden was Raf bijna wekelijks in de zondagsviering. Op zijn vaste plaats, langs de middengang. Maar de laatste maanden werden een sukkelgang. Hij zag vaker het ziekenhuis dan zijn appartement. Zijn krachten namen gestaag af. Dat voelde hij zelf maar al te goed. Raf was moe en verlangde naar rust. In zijn uitvaart hebben we het over hem gehad. Vanzelfsprekend. Over zijn dankbaarheid voor zijn ‘perfect’ (dixit Raf) leven, zijn zorg voor zijn kinderen en kleinkinderen, zijn eeuwig optimisme, zijn kookkunsten, zijn eenvoud en bescheidenheid, zijn onwankelbaar godsvertrouwen. Raf had geen angst voor de dood. Hij vertrouwde op Jezus’ woord dat niemand valt tenzij in de handen van zijn Vader. ‘Komt allen tot mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt. Ik zal u rust en verlichting schenken.’, zo lazen we uit Matteüs. Daar verlangde hij echt naar : naar die beloofde rust voor zijn ziel en een nieuwe ontmoeting met Lisette, zijn echtgenote die hij al jaren miste.

Op 24/01/25 bracht de kleindochter de urne van Fons, de kleinzoon bloemen en twee achterkleindochters twee vazen met kaarsjes in de kring van de familie en de gemeenschap. Gans de viering straalde verbondenheid uit. Fons was een zorgzaam mens met veel geduld en respect voor anderen, zowel in zijn job als thuis. Hij zorgde jaren voor zijn vrouw Isabelle. De studies van de kleinkinderen en achterkleinkinderen volgde hij op de voet en ondersteunde hen waar hij kon. Een jaar geleden kwamen Fons en Isabelle in het WZC wonen. Nu is Fons waar hij al een jaar wilde zijn, bij zijn vrouw. Fons geloofde rotsvast dat dood niet het einde was. “Ik ben er om je op te wachten” zegt Jezus, “en mijn Vader zal je rust geven” Want voor mensen die hun hele leven het beste van zichzelf hebben geven is God er om hen op te vangen en rust te schenken. Tot ons zegt Christus: ”Ik kan je inspanningen verlichten als je mijn voorbeeld volgt: God een plaats geven in je leven en van je medemens houdt. Maar ik wil jullie niet dwingen of misleiden. ik ben zachtmoedig en probeer jullie voor te leven dat mensen geroepen zijn om niet ik-gericht te leven, maar wel iemand te zijn die bekommerd is om het geluk van anderen”

Heel Schiplaken kende José Tanésy. Hij was er meer dan 50 jaar huisarts. Voor zieken zorgen was niet alleen zijn roeping of beroep : het was zijn leven. Een dokter die er dag in dag uit, 24 uur op 24 was voor zijn patiënten. In zijn ganse loopbaan ging hij 3 keer op vakantie. In 2022, toen zijn krachten al afnamen, stopte hij 'dik tegen zijn goesting' (zoals zijn zoon vertelde in de viering) als huisarts. In de viering werd het evangelie gelezen over de man die zijn huis op de rots bouwde. Erg toepasselijk voor José die erg verknocht was aan de belangrijke waarden in zijn leven : zijn dienstbaarheid, zijn standvastig geloof en zijn familie. Samen met vele van zijn collega-artsen namen we van hem afscheid op zaterdag 18 januari.

Op 11 januari 2025 namen we op een ijzig-koude en mistige ochtend afscheid van Theo Rombouts. Een volle kerk kwam Maria, de kinderen en de kleinkinderen hun steun betuigen. Theo heeft in een indrukwekkende professionele carrière, binnen en buiten de arbeidersbeweging, een belangrijke stempel gedrukt op de maatschappelijke ontwikkeling. Het leven van Theo was één en al engagement. Voor een meer solidaire, meer duurzame en meer vredevolle samenleving. Ook na zijn pensioen bleef Theo zich inzetten voor kwetsbare mensen, vooral in de armoedebeweging. Theo was geen tafelspringer. Zijn bescheidenheid is legendarisch. Hij was heel trots op zijn familie, maar over zichzelf of zijn professionele successen hoorde je hem nooit opscheppen. De lezing van de zaligsprekingen was méér dan op zijn plaats in zijn uitvaart. Zalig wie streeft naar gerechtigheid, vrede zoekt, barmhartig is…

Op de voorlaatste dag van het jaar nam de geloofsgemeenschap afscheid van Paula Geens. Zij werd geboren in Haacht op 25 januari 1939 en sloot voorgoed haar ogen op 20 december 2024 in woonzorghuis Ravestein, 47 jaar nadat haar echtgenoot Willy Clynhens plotseling aan zijn gezin onttrokken werd. Daardoor stond ze er vanaf dat moment alleen voor met twee jonge dochters. Geen makkelijke tijd. Maar Paula was een sterke en wilskrachtige vrouw die zich ook door tegenslagen niete op de knieën liet dwingen. Haar kinderen zullen troost vinden in warme herinneringen aan haar. Paula hield van mensen en van tussen de mensen zijn. familiebanden waren daarom voor haar ook erg belangrijk. Paula was een gelovige vrouw met een uitgesproken godsvertrouwen en een bijzondere band met Maria. Zij geloofde en vertrouwde dat de dood voor een mens geen eindeloos verzwinden is in vergetelheid. Wij vergeten niet wie Paula ten diepste toe was. En ook God bewaart haar in Zijn liefde.

Echtgenoot van Jeanine Haemers, geboren te Watervliet op 21 juli 1928 en rustig overleden in Bonheiden op 19 december 2024. De verrijzenisliturgie vierden we op vrijdag 27 december om 9.30 uur in onze parochiekerk.

Emmanuel kreeg de zegen van een lang en zelfstandig leven. Amper 6 maand geleden ging hij in het woonzorgcentrum wonen. En daar deed hij onverwacht stil zijn ogen voor goed toe. Heel Hever kende hem als 'Make' ... met een verkleinwoordje. Dat komt wellicht omwille van zijn zachtaardigheid. Hij had wel zijn gedacht wanneer dat nodig was, maar kwaad hebben heel weinigen hem gezien. Hij was een doodgewone man, zonder complimenten en dat maakte dat hij graag gezien werd door veel mensen. Hij was graag onder de mensen. Om geregeld een kaartje te leggen en een pint drinken. Meer moest dat voor de werkman van het arsenaal niet zijn. Een zalig mens. Make.. zo was Emmanuel gekend in Hever. Met een verkleinwoordje. Een zalig mens. Daarom lazen we de zaligsprekingen als evangelie. 'Zalig’ is een woord met een diepe betekenis, zeker voor een gelovig mens. Het heeft alles te maken met ‘zegenen’. Zegenen betekent iemand toewensen dat God op zijn pad zou mogen zijn. Zegenen is een levenshouding, is geloven dat je eigen geluk verbonden is met het geluk van anderen. De zaligsprekingen verwijzen naar de kern van het geloof want ze zijn de zoveelste oproep om lief te hebben. Een ongehoord stevige uitdaging tot verbondenheid, tot dicht bij mekaar leven, tot échte betrokkenheid… En daar had Make verstand van.

In een overvolle kerk namen we op 24 oktober, samen met de familie, afscheid van Nelly. In volle coronatijd werd Nelly in 2020 geconfronteerd met een diagnose die het leven van elke mens overhoop haalt. Maar sindsdien is ze blijven vechten voor elke morzel leven, voor elk moment om samen te kunnen zijn met haar gezin. Daarvoor deed ze het, soms tegen beter weten in : voor haar man en de kinderen en de kleinkinderen. In hun geluk zag ze de vervulling van haar leven. In aanwezigheid van haar ganse gezin mocht ze voorgoed haar ogen dicht doen. Een indrukwekkend verbindend gebeuren. In de uitvaart lazen we het verhaal van de man die zijn huis bouwde op stevige rotsgrond. Dat deed Nelly. Op de fundamenten van niet aflatende zorg voor de haren, van sterke wil en doorzettingsvermogen, van sociaal engagement in meerdere verenigingen, van breeddenkendheid, behoedzaam om niemand te kwetsen. Haar uitgesproken bescheidenheid ook. De kunst om van het leven te genieten... als het altijd maar samen-zijn was. Zo graag had ze nog met zijn allen hun 60e huwelijksverjaardag gevierd volgende jaar. De zon scheen uitbundig die zonnige donderdag waarop we haar ten grave droegen. En vele mensen waren er om te danken voor haar leven.

Nog geen jaar na haar zus Bertha, met wie ze een heel nauwe band had, namen we op 23 oktober afscheid van Maria. Een paar dagen voor haar overlijden was ze 95 geworden. Tot enkele jaren terug leefde ze zelfstandig in haar huis. En ook daarna in het woonzorgcentrum in Rijmenam trok ze nog goed haar plan. Maria was een uitgesproken zachtaardige vrouw. Een beetje introvert ook. Je kreeg maar moeilijk hoogte van haar gevoelsleven. Haar eigen persoontje vond ze niet belangrijk genoeg om veel over te vertellen of om te klagen over de wat moeilijker dingen van het leven. Zo verwerkte ze op haar eentje het verdriet om het sterven van haar zoon Willy, tien jaar geleden. Buiten zijn in haar tuin of op het veld was haar lang leven. Haar tuin was een juweel tot ze haar huis diende te verlaten. Haar geloof doordesemde haar hele leven : elke zondag in de eucharistie, zingen in het kerkkoor, op bedevaart naar Lourdes en op een eenvoudige wijze haar geloof proberen doorgeven aan haar kinderen en kleinkinderen. God keert altijd alles ten goede : dat was haar devies. En dat zal God nu ook doen : haar bewaren, haar opbergen in het geheim van Zijn eeuwigheid.

Op 14 september 2024 nam de parochiegemeenschap en de familie in een overvolle kerk afscheid van Geertrui Lejeune. Na maanden van hoop en ontmoediging, verbondenheid, van onmacht en berusting, van moedig vechten om elk moment van leven, kwam toch nog plots een einde aan haar moedige strijd. Julien, haar echtgenoot, de kinderen en kleinkinderen verliezen een onevenaarbaar 'moeke'. Ook op vele plaatsen in het Heverse gemeenschapsleven zal ze gemist worden, want haar engagementen in het verenigingsleven en de parochie waren niet te tellen . In de homilie werd ingegaan op 'missen en bewaren' : twee oefenterreinen wanneer iemand voorgoed uit ons leven verdwijnt. Ook God bewaart. Dàt is Gods aard : te bewaren. God leest een mensenleven naar waarachtigheid… wat goed, leven gevend, overtuigend, hoopvol was filtert hij uit het leven van een mens en laat zien dat zo’n mens geleefd heeft naar zijn beeld en gelijkenis. De familie en de Heverse gemeenschap hebben veel om te missen en te bewaren. Met veel genegenheid en dankbaarheid zal nog vaak haar naam klinken : thuis aan de tafel, in de parochieploeg en de verenigingen. Dank u, Geertrui, voor zoveel!

Op 31 augustus 2024 vierden we de uitvaartliturgie van Simone. Niets deed vermoeden dat de dood zo dichtbij was. De lezing in de uitvaart haakte daarop in : Wees waakzaam, want u weet niet wanneer de tijd daar is (Marcus 13,33). Simone wist wat het is waakzaam te zijn... Als jong kind maakte ze de oorlog mee en dan was waakzaamheid geboden. Die oorlogservaringen hebben blijvend impact gehad : geweld kon ze niet meer aanzien. Simone had een zacht karakter met een ijzeren wil. Bij een eerste contact kon ze misschien wat stug overkomen, maar eens ontdooid, ontdekte je een humoristische, zachte vrouw. Tot haar laatste dag stond Simone op haar zelfstandigheid : hulp zou ze maar gevraagd hebben als het echt niet anders kon. Sinds een jaar of zeven was ze alleen. Ook haar echtgenoot François stierf plots. Ze miste hem erg. Op haar kist lagen het kruisje van François' uitvaart en twee in elkaar gestrengelde handen : teken van hun levenslange verbondenheid. Simone is nu thuis gekomen, verenigd met haar echtgenoot. Niets van wat zij in haar leven gedaan heeft, zal verloren gaan. Zij leeft!

Weduwnaar van Marcelle Soupart en van Léona Van den Bossche. Geboren te Fayt-les-Manage op 4 februari 1928 en van ons heengegaan te Hever op 10 augustus 2024. We namen afscheid van Florimond in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op dinsdag 20 augustus 2024.

Echtgenoot van Julienne Lahouter. Geboren te Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 27 juli 1934 en liefdevol omringd, rustig en sereen van ons heengegaan te Hofstade op 6 augustus 2024. We namen afscheid van Emile in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op woensdag 14 augustus 2024.

Pater Salesiaan. Geboren te Wervik op 31 mei 1946 en overleden te Vilvoorde op 1 augustus 2024. We namen afscheid van Frans in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op zaterdag 10 augustus 2024.

Weduwe Emile Medaets. Geboren te Lier op 3 november 1941 en overleden te Bonheiden op 3 augustus 2024. We namen afscheid van Maria in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op vrijdag 9 augustus 2024.

Geboren te Mechelen op 19 maart 1956 en overleden in het AZ Sint-Maarten te Mechelen op 14 juni 2024. We namen afscheid van Willy in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op maandag 1 juli 2024.

Weduwe van Jean-Paul Fobe. Geboren te Mechelen op 20 juni 1934 en in haar vertrouwde omgeving en omringd door de liefde van haar kinderen zachtjes van ons heengegaan op 23 juni 2024. We namen afscheid van Marèse in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op vrijdag 28 juni 2024.

Weduwe van Frans Jacobs. Geboren op 5 januari 1929 te Schiplaken en zachtjes ingeslapen op 27 mei 2024 in WZC Langerheide te Haacht. We namen afscheid van Louisa in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op vrijdag 31 mei 2024.

Weduwe van Roger Gordts, levenspartner van Robert Van den Eynde. Geboren te Boortmeerbeek op 12 april 1931 en overleden in WZC De Ravestein te Hever op 20 mei 2024. We namen afscheid van Octavie in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op zaterdag 25 mei 2024.

Weduwe van Godfried Ver Eecke. Geboren te Boortmeerbeek op 15 maart 1939 en overleden in WZC De Wingerd te Leuven op 10 april 2024. We namen afscheid van Jannine in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op zaterdag 20 april 2024.

Weduwe van Isidore Verschueren. Geboren te Mechelen op 22 februari 1935 en overleden in WZC Ravenstein te Hever op 27 december 2023. We namen afscheid van Julienne in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op woensdag 3 januari 2024.

Echtgenoot van Marie Louise Van den Dries. Geboren te Boortmeerbeek op 16 februari 1938 en overleden op 20 december 2023. We namen afscheid van Emiel in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op donderdag 28 december 2023.

Weduwe van Marcel Van Goethem. Geboren te Hever op 31 januari 1931 en zachtjes ingeslapen te Rijmenam op 19 december 2023. We namen afscheid van Bertha in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op woensdag 27 december 2023.

‘Rik’, echtgenoot van Martha ‘Martje’ De Backer. Geboren te Vilvoorde op 24 april 1935 en omringd door zijn familie zacht ingeslapen in het UZ Jette op 19 november 2023 gedragen en gesterkt door het gebed van de gelovige gemeenschap. We namen afscheid van Hendrik in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op vrijdag 24 november 2023.

Echtgenote van Fons Smets. Geboren te Leuven op 10 april 1927 en overleden in het Imeldaziekenhuis te Bonheiden op 14 november 2023. We namen afscheid van Isabelle in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op dinsdag 21 november 2023.

Weduwe van Willy Sel. Geboren te Hever op 10 december 1926 en overleden in WZC Ambroos te Hofstade op 6 november 2023. We namen afscheid van Maria in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op dinsdag 14 november 2023.

Pater Salesiaan. Geboren te Beek op 27 september 1936 en overleden in het Imeldaziekenhuis te Bonheiden op 23 oktober 2023. We namen afscheid van Jaak in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op maandag 30 oktober 2023.

Weduwnaar van Elvier De Prins. Geboren te Putte op 27 mei 1930 en overleden in WZC Zonnesteen te Zemst op 20 oktober 2023. We namen afscheid van Vital in de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Hever op donderdag 26 oktober 2023.